دعای عهد دعایی جهت برقراری ارتباط بین ما و حضرت مهدی علیه السلام است. در این دعا با آن حضرت عهد و پیمان می‌بندیم. قول و قرار می‌گذاریم که یکسری کارهایی را انجام دهیم و مراقبت‌هایی داشته باشیم. این دعا تابلویی روشن را فرا روی فعالیت‌های ما قرار می‌دهد.
پای کلام دلنشین استاد حجت الاسلام والمسلمین قرائتی درنگی می‌کنیم تا با مروری بر این دعای شریفه، درس‌های نهفته در آن را بیاموزیم. این دعا به ما می‌گوید که:
بزرگان و دانشمندان شیعه به ویژه صاحبان قلم که درمورد وجود حضرت مهدی کتاب نوشته اند، با بهره گیری از کلمات نورانی و روایات وارده در این باب، برای شیعه و دوستان امام عصر (عجل الله تعالی فرجه) تکالیف و وظایفی را مقرر داشته اند، تکالیفی که یک فرد شیعه باید درعصر غیبت نسبت به آنها اهتمام ورزد. یکی از این وظایف؛ دعا برای حضرت است که ما در این نوشتار به سه مورد در این مقوله اشاره می کنیم:
اگر از هر شیعه‌ای بپرسیم که «نسبت به امام زمان علیه السلام چه احساسی داری؟» احتمالاً پاسخی خواهد داد که شباهت زیادی با جملات زیر خواهد داشت:
ما شیعیان، به امام زمانمان علاقه‌مندیم و برای سلامتی و ظهورش دعا می‌کنیم. ما تلاش می‌کنیم به یاد او باشیم و رضایت او را بدست آوریم. این‌ها کمترین کاری است که ما می‌توانیم برای ایشان انجام دهیم...
امّا شاید گاهی این سؤال برای شما نیز پیش آمده باشد که
امام زمان علیه السلام نسبت به ما چه احساسی دارد؟
پاسخ این سؤال به صورت کلی برای ما روشن است. امام، از پدر دلسوزتر و از مادر مهربان‌تر است. او برادری همدل و رفیقی همراه است.1
در ادامه می‌خواهیم بیشتر از احساس امام عصر علیه السلام نسبت به خود، گفتگو کنیم و با جزئیات بیشتری از این لطف و محبّت ایشان نسبت به ما، آگاه شویم.
